Önceki yazımda ilkokul öğrencilerimle anılarımı anlatmıştım. Burada da ortaokul öğrencilerimle anılarımdan bahsetmek istiyorum.
Staj zamanımda da ortaokul öğrencileri ile iletişim kurduğum için çok zorlanmayacağımı düşündüm. Zorlanmadım da çok şükür. 5. sınıflarda müfredatımızı yetiştirmeye çalışırken 6. sınıflarda çok hızlı ilerleyebiliyorduk ve bol bol alıştırma yapıyorduk. 7-8lerde de 3 boyutlu çizim öğreniyorduk. Her şey eğitim açısından güzeldi. Peki öğrencilerimle aram sizce nasıldı?
Sevginin ve saygının açamayacağı kapı yoktur. Hayat felsefem bu ve öğrencilerime de bunu aşılamayı çalışırım. Hep işe yaradı. Sanırım genel anlamda en iyi anlaştığım grup ortaokul öğrencileri oldu. Yaşları gereği bazen istemsizce yaramazlık yapsalar da anlaşması en kolay onlardı. Çünkü tam ergenlik ve çocukluk arasındaki dönemdeler ve hareketlerine dikkat etmeleri gerektiğini biliyorlar. Ortaokulun bir de şu güzelliği vardı; ne ilkokul kadar küçük ne de lise kadar büyük değiller. Yani soyut şeyleri rahatlıkla anlayabiliyorlar ve nerede durmaları gerektiğini hatırlatabiliyorsun. Lisede uyarmak biraz zor oluyor çünkü öğrenciyi kırmamak için büyük olmayan sorunlara bazen göz yumman gerekiyor.
Mesela 6.sınıf öğrencilerim azdı. Konular hızlı bitince, öğrencilerin de bilgisayar-yazılım-robotik kodlamaya ilgileri olunca en iyisi yazılım temelli filmler izleyelim dedim. Bir ders konu tekrarı bir ders film yapıyorduk. Sınavları hep yüksekti ve dersime koşarak geliyorlardı. Bazen yazılım alanında önemli insanlardan konuşuyorduk. Onlarla ders çok güzel ve verimli geçiyordu. Müfredat dışı, ders ile ilgili birçok şeyi de öğrenme fırsatları oldu.
- sınıflarımız biraz haylazdı ama akıllılardı. Konuyu bir defa da anlıyorlardı. Bu yüzden onlarla da güzel ilerliyorduk.
7-8. sınıflarda biraz farklıydı. Ders teknoloji tasarım olduğu için yaratıcılıklarını konuşturmalarını istiyordum. Tinkercad kullanarak çizimler yapıyorlar, aynı zamanda istediğimiz müzikleri dinleyerek dersi eğlenceli hale getiriyorduk. Arada kendimizi müziğe kaptırsak da hepsi çok güzel çizimler yaptı. Yaptıkları çizimlerin birkaç fotoğrafını https://www.ireminpenceresinden.com/3-boyutlu-cizim-programlari/ yazıma eklemiştim, bakabilirsiniz. Bazen sınıfta sıkılınca top oynamaya çıkıyorduk. Liseye geçecekleri için/sınava girecekleri için güncel konulardan, hayatlarını nasıl şekillendirmeleri gerektiğinden konu aralarında bahsediyorduk. Mesela kız öğrencilerden bir tanesi ile düşünce yapımız çok benziyordu. Onunla konuşurken kendi ortaokul halimle konuşuyormuş gibi hissediyordum. Bana bir konuda fikrimi sorduğunda kendimi düşünüp cevap veriyordum. Nasıl mı? Okullar hakkında konuşurken lise tercih ederken nasıl olmalı diye sorduğunda lisedeki derslerden, hangi lisede hangi üniversite bölümünü rahatlıkla kazanacağından bahsediyordum. Ben liseye geçerken kimse bana anlatmamıştım, ailem nereyi istersin dedi kendim seçtim. Onun bocalamaması için, doğru yönde ilerleyebilmesi için yardımcı olmaya çalışıyordum. Belki bu yaptığıma rehber öğretmeni arkadaşlar kızabilir ancak öğrenciler her daim rehber öğretmenin dediğini direk kabul etmiyor, bazen bir başkasından da duymaya ihtiyacı oluyor. Onun yaşının verdiği istekle bana soruyordu, hevesini kıramazdım. Bu şekilde bol bol sohbet ederdik.
Bir de hatırladığım güzel minik bir anımdan bahsederek yazımı noktalamak istiyorum. Ben derslerde, öğrencilerin dikkati dağılmaya beni dinlememeye başladıklarında genellikle onlar için çabaladığımı ve üzüldüğümü ifade ederim. Bence bu her zaman notla tehditten daha iyidir. Bu düşüncemi bir öğrencimde şöyle tasdiklemişti: “ Öğretmenim biliyorum siz, biz derste konuşunca hareket edince üzülüyorsunuz. Bize bir şeyler öğretmek için buradasınız. Ama ben elimden geleni yapsam da duramıyorum. Lütfen benim yüzümden üzülmeyin.” Bu cümleleri duyarken sınıfın ortasında ağlamamak için kendimi zor tuttum. Hem kendimi doğru ifade edişimi hem de ona insanları önemseme duygusunu aşıladığım için gurur ve mutluluktan gözlerim doldu. Tekrar dedim içimden, İYİ Kİ ÖĞRETMENİM!
